Nog één keer

Gestolde tijd

En samen zijn
Niet meer thuis en toch een haven

Ik kan – nee ik wil

Me geen voorstelling maken
Van hoe zeer ik je missen zal

Er is hier alleen maar ‘nu’

En zolang dat ’nu’ duurt
Laat mij om ‘nog een keer’ vragen

Nog één keer jou zien lachen

Nog één keer je hand pakken
Wat een rijkdom opeens

Wetend wat in jouw hart sprak

Lezend wat jouw ogen zeggen
Dankbaar voor wat is geweest

Straks, geen kopjes koffie meer delen

Eerdaags, geen ‘tot de volgende keer’
Ik laat je gaan, mijn lief, maar afscheid nemen doet zeer



Om mijn nominatie tot Dichter bij Overijssel te vieren en mijn blijdschap hierover te delen, zet ik me in - zeker tot 4 maart de uitreiking-  om tot gedichten te komen met een relatie met Overijssels nieuws of elementen. Tone of voice, woorden vinden, passend in deze mooie nieuwe puzzel. Al zoekend naar aanknopingspunten, trof ik dit bericht bij RTV Oost:

Enkele honderden belangstellenden hebben vandaag gebruik gemaakt van de mogelijkheid om de vorderingen van de bouw van het nieuwe hospice in Raalte te bekijken. De bouw ligt op schema, het hospice wordt waarschijnlijk in mei geopend.


Een bron van inspiratie, als je bedenkt hoe waardevol een hospice verblijf is, voor gasten en hun bezoekers. Vandaar het gedicht 'Nog één keer', vanuit het perspectief van een naaste.