Meisjes van dertig
Toen ik twintig was, vond ik vijftig oud. Met tegenzin liet ik me vallen over de drempel van dertig. Maar nu, hard op weg naar veertig, lijkt alles anders. Of moet ik zeggen: blijft zoveel hetzelfde. Gelukkig ontdekte ik dat al snel.
Ik was op een festival, Buitenkunst. ’s Avonds zat ik in het restaurant, waar ik mijn buik vulde met lekker eten en de stiltes met blikken van mijn lief. Aan een andere tafel zat een groep vrouwen. Ze waren moe, maar mooi. Ze lachten te hard. Hun lachen vroeg om omkijken en meegrinniken. Het was besmettelijk. Meisjes van vijftig.
Na salsales zit ik in het Burgerweeshuiscafé. Dorst! Mijn vriendin vertelt over een aanstaande reis naar Afrika. Haar ‘Afrikaanse mama’ haalt haar op. Ik vertel over mijn vakantie: moeders wil weer kamperen. We lachen, te hard. Herkenning en contrast. Mensen kijken om, ze weten niet waar het over gaat, maar grinniken onwillekeurig. Meisjes van dertig.
Sommige vrouwen reizen, andere kamperen. Sommige vrouwen ontmoeten een lief die blijft en anderen laten hem weer gaan. Kinderen, geen kinderen. Werk. Ouder worden. Dat is het leven dat je leidt en deelt met je vriendinnen.
Het is een geruststellende gedachte dat ondanks alles, vriendinnen altijd weer te hard zullen lachen. Dat we meisjes waren van twintig, meisjes werden van dertig en over twintig jaar nog bij elkaar aan tafel zitten en hoofden laten draaien. Dat we dan nog meisjes zijn. Meisjes om van te houden.
In het thema van de Boekenweek: column over vriendschap
...........En dit krijg je als je vrienden mengt met kamperen: buffetje a la camping
