6 word memoir

Het 6 word memoir is een (kort) verhaal van 6 woorden, dat toch betekenis heeft. Hemmingway schijnt met de volgende tekst de eerste te hebben geschreven en is daarmee de bedenker van het 'genre': 'For sale, baby shoes, never worn'.

Het NRC schreef een artikel hierover en moedigde lezers aan Nederlandse memoirs in te zenden... En dus was op de achterpagina van 17 februari het volgende te zien:

Mariska leest Etty

Lezen van Etty Hillesums werk is een ervaring. Het is een ervaring die het tegenovergestelde is van Mindfulness. Mindfulness is leven in het nu. Wat ervaar je nu, zit je lekker in je vel, bedenken van een boodschappenlijstje, ruzie met je baas die je dwars zit, gedachten of je je benen nog zal scheren in de winter.
Etty Hillesum leidt je daarvan weg. Als je zelf nog dacht in elk geval in het centrum van je eigen leven, je eigen tijd te staan, dan toont Etty aan dat tijd niet bestaat als het gaat over ervaren van gevoelens over gebeurtenissen die zij beschrijft.

Je kunt niet negeren, niet verhullen, niet bedekken, niet afwijzen wat zij beschrijft, over de verschrikkingen van het waarnemen van lijden van anderen. Ze heeft het over ogen in afwezige gezichten, gestorven kinderen en mensen die als beesten worden behandeld. Al deze dingen zijn bedacht en uitgevoerd, niet door monsters maar door andere mensen.

Wat het voor mij extra aangrijpend maakt, is dat deze geschiedenis nog zo jong is. Het lijkt heel lang geleden, je wenst dat het zo ver weg is als de dinosaurussen en de ijstijd. Maar in werkelijkheid is deze erfenis jong genoeg om je opa en oma, of een oude buurman ernaar te kunnen vragen. Het heeft dus maar 2 generaties gescheeld of jij was erbij.

En daarmee is mijn brug naar identificeren met Etty gelegd. In de vrouw van dertig, complex, intelligent, warmbloedig, liefhebbend en met gevoel voor schrijven, herken ik mezelf. Wat zij schrijft uit het kamp maakt mij boos, alsof ik haar kan kennen. Het maakt me niet alleen boos, vanwege de monsterdaden van mensen. Maar boos op Etty, omdat zij kans had om zich te redden en die kans niet benutte. Waarom deed ze dat niet? Waarom was zij bereid, in de waan van de dag, als een lam de slachtbank op te schuiven? Zij was niet onwetend, niet dom. Waarom, overgave?

Ik herstel mezelf: als mijn kind verliest met schaken, zeg ik: het maakt niet uit, je hebt al meer gedaan dan iemand die met de billen op de bank is gebleven...Wie ben ik om Etty verwijten te maken, terwijl ze leven heeft gegeven aan zoveel sterven, door haar woorden. Ik had het Etty gegund om over andere dingen te gaan schrijven. Over liefdes, zomers en kinderen die komen. Over opbouw en bloei. Over verwerkte en onverwerkte gevoelens en leren leven in het nu.

www.ettyhillesumcentrum.nl

Ik ben deelnemer van een project rondom de herdenking van de WOII, 'Deventer leest Etty'. Het werk van Etty Hillesum beschrijft de verschrikkingen in kamp Westerbork van binnenuit. 'Deventer leest Etty' wil haar werk eren en verspreiden, opdat we niet vergeten.

Ghosts of the past, vers 4

Kunstenaar Baski (www.baski.nl) laat tekstschrijvers verhalen bij zijn Deventer wintertaferelen. Zelf dicht ik bij zijn schilderijen. Eind 2010 zal er een tentoonstelling komen, van deze 'fushion' van kunstdisciplines.



Ghosts of the past

Ik weet nog hoe je naast me lag
Warm. Zacht. Ademend.
Hoe je was opvouwde.
Naar me lachte.
Het leek zo gewoon, maar het was zo bijzonder
Wat volgde de kou. Zo koud.

Je wang was koud. Je lach bevroren.
Mijn hart werd een klomp.
Het werd kil in huis.
Het licht was minder helder.
Mijn hoofd werd minder helder.

Soms denk ik dat ik je zie.
Niet op zo’n troostende manier van ‘zij waakt nu over jou’
Nee, ik zie jou gewoon overal.
Ik zie je lopen aan de hand van een andere man.
Ik zie je fietsend, de rug van een andere vrouw
Ik zie je in de straten, op muren
In de schaduwen die me volgen.
Ben jij niet meer alleen?
Soms leg ik mijn hand op steen
Het klopt niet, toch doe ik het

Na al die lege avonden
Is mijn gemoed zo zwaar
Ik loop over bruggen
Langs de rivier.
Wie zal mij missen?
Zou het water erg koud zijn?
Dat zijn de vragen die ik niet had
Toen jij nog lachte
En de was vouwde

MdG

Woorden bij beelden

Kunstenaar Baski (www.baski.nl) laat tekstschrijvers verhalen bij zijn Deventer wintertaferelen. Zelf dicht ik bij zijn schilderijen. Eind 2010 zal er een tentoonstelling komen, van deze 'fushion' van kunstdisciplines.





Zoveel dingen om te onthouden

Hoe jij mijn veters strikte
Je warme hand op mijn schouder
Het schrille gekras van mijn ijzers
Iedereen had pret!

Mijn eerste keer, nog zo onzeker
En jij, schijnbaar moeiteloos
Zoals je lange slagen sloeg
En ik wiebelde met knikkende knieen

Ik zag ijs zo vaak van dichtbij
Mijn bil raakte het ijs, dat brandde
Ik kuste het ijs
Nou ja, dan toch bijna

En jij. Nooit werd jij het moe
Mij te duwen,
Mij te trekken
Nooit zei jij: nu het is genoeg

Daarom, mag het altijd winter blijven?
Dat er kinderen zijn die spelen
En die roepen: harder, nog harder
Vanaf een slee?

En mag ik dan nog eens
Maar liefst nog elke dag
Mag ik dan telkens weer
Met jou mee?


MdG