Vanmorgen vroeg mijn zoon me: ‘wat doe je liever, werken of vrij zijn?’ Ik zag de schok in zijn ogen toen ik niet gelijk antwoordde. Want voor hem is vrij zijn: buiten spelen, gamen, vakantietjes, keten, vriendjes, de straat op. Buiten school is elk moment als een verrassingsei: je weet niet wat je gaat krijgen, maar het wordt vast leuk...
En waarom kon ik dan niet volmondig:’ vrij zijn’ zeggen? Omdat ik mijn werk leuk vind. Ik ben de hele dag bezig met interessante materie, de tijd vliegt. De koffie is er goed en af en toe zegt iemand: dank je wel. Terwijl thuis, of vrij zijn, voor mij echt geen verrassingsei oplevert. Ik weet wel wat er in die wikkel wacht. Ik moet wassen, poetsen, vouwen, koken, taxibedrijf zijn voor zoons voetbal- en speelafspraakjes, mijn eigen koffie maken, drie oppassen bellen als ik zelf iets wil en uiterst zelden zegt er iemand: dank je wel.
Laatst waren we op vakantie met een gezelschap. Ik zag mijn zoon rennen over het strand. Hij keette, maakte vrienden en rolde uit de duinen. Ik betrapte mezelf dat ik jaloers was. Afgunstig dacht: hij heeft meer pret dan ik... Dat was het moment dat ik mezelf tot de orde riep: ben je niet lekker ofzo? Het is de bedoeling dat je pret maakt, het is nota bene vakantie. Onbesuisde luidruchtig plezier hóórt. Jij kan dat ook. Doe normaal (of abnormaal) en geniet! ’s Avonds heb ik een gelegenheidssmartlappenkoor opgericht en het café op zijn kop gezet. Nu ben ik een vrouw met een missie: maak werk van pret!
Lezerscolumn Opzij, mei 2010
Kamperen op Texel. Waargebeurd, maar zonder Koen.
